Sommige artiesten blijven trouw aan hun basis, sterker nog zijn verdiepen zich steeds verder in de oorsprong van hun muziek. Zo ook Allan Taylor, hij zet bij ieder nieuw album zijn nuances preciezer alsof hij de Japanse tekenkunst beoefent. Iedere penseelstreek voegt een nieuwe dimensie toe, terwijl teveel indrukken op papier slechts tot verwarring en wanorde leidt. De kunst van het weglaten beheerst Allan Taylor tot in de finesse. Overdaad schaadt moet zijn motto zijn. Vorig jaar kwam Taylor met een album met gigantisch mooie herinterpretaties van zijn eigen werk. Er was geschaafd totdat men het juiste niveau van perfectie had weten te bereiken. Summiere details voor het maximale effect. Deze ongekend stemmige muziek is allerminst voor muzikale allesvreters, maar uitsluitend geschikt voor Les Connaisseurs. (en die vertel ik eigenlijk niets nieuws over deze gray eminence.)

Ook met Leaving at Dawn heeft Taylor de basislijnen van zijn akoestische muziek wederom met precisie aangebracht. Alles is tot in de details verzorgd, waarbij ook rechtgeaarde audiofielen volledig op hun wenken worden bediend met deze puntgave Stockfish productie. Allan maakt geen eenvoudig in het gehoor liggende songs, zijn werk moet je (net als een kwaliteitswijn) de tijd geven om te rijpen. Accenten liggen op de weloverwogen uitvoering, terwijl daarnaast ruim plaats is voor melancholie en nostalgie op deze sfeervolle topplaat. Allan Taylorʼs basale folk verhaalt over de liefde, over zijn jeugd, over New York in the Seventies. Deze stijlvolle Brit geeft zijn herinneringen ruim baan in 12 uitgebalanceerde liedjes. Leaving at Dawn is het medium om mee te onthaasten. Ideaal voor een horizontale positie op de bank, terwijl de muziek als een warme deken over je heen ligt. Teksten staan weergegeven in het boekwerkje, evenals achtergrond informatie waarin Taylor aangeeft dat hij
zichzelf ziet als een eigentijdse Troubadour.